Рамазон Раҳимзода

Рамазон-и Мубраро ҳимоя, баракатҳои баракатҳои баракатҳои Худо, ҳикмати ҳикмат ин аст:



Тавре ки дар Каломи аввал гуфта шудааст, табъҳое, ки табақе аз ошхонаи султон овардааст, нарх талаб мекунад. Гарчанде ки ба савдогар чойпулӣ дода мешавад, дар ниҳоят фалокат аст, ки шахси ба ӯ боваркардаро эътироф накунем, зеро ӯ баракатҳоро беарзиш меҳисобад; Аллоҳи мутаъол баракатҳои бепоёни худро ба замин дар замин паҳн кардааст ва мехоҳад ҳамчун нархи он неъматҳо миннатдор бошад. Фоидаҳо ва ҳамнишинони намоёни он неъматҳо ба таблак монанданд. Мо ба он табақсозон нарх медиҳем, аз онҳо миннатдорем. Дар асл, мо эҳтиром ва миннатдории зиёд дорем, ки онҳо ба он сазовор нестанд. Дар ҳоле ки Мунъими Ҳакикӣ барои ин неъмат ба ҳадди бениҳоят шоистаи сипос аст. Шукргузорӣ кардан тавассути донистани он неъматҳо мустақиман аз ҷониби Ӯ, қадр кардани арзиши он неъматҳо ва эҳсоси ниёзмандии онҳо ба ин неъматҳо анҷом дода мешавад.

Дар ин ҷо, рӯза дар Рамазон калиди сипосгузории воқеӣ ва пок, шариф ва умумӣ мебошад. Зеро аксарияти одамоне, ки дар вақтҳои дигар дар тахт нишаста наметавонанд, вақте ки онҳо гуруснагии воқеиро эҳсос намекунанд, арзиши бисёр неъматҳоро қадр карда наметавонанд. Ҳатто агар як пораи нони хушк барои мардони серғизо бой бошад ҳам, баракати дараҷаи-i онро дарк карда наметавонад. Аммо, ҳангоми ифтор он нони хушк шоҳидӣ медиҳад, ки ин дар назари имондор неъмати хеле арзишманд аст. Ба ҳама, аз султон то мискинон, барои фаҳмидани арзиши он неъматҳо дар моҳи Рамазон сипосгузорӣ карда мешавад.

Вай гуфт: “Он баракатҳо моли ман нестанд. Ман дар идомаи онҳо озод нестам. Пас, ин моли каси дигар ва офариниши он аст; Ман фармони ӯро мунтазирам », баракати ӯ баракат аст ва сипосгузорӣ маънои маънавӣ дорад.

Ҳамин тариқ, дар ин маврид ба зудӣ ба қудрати сипосгузорӣ, ки вазифаи ҳақиқии инсон аст, мегузорад.

ТАЪРИХӢ

Посухи ҳикмати бисёр ҳикматҳоест, ки дар он ӯ ба ҳаёт-мурдагон нигариста истодааст:

Одамон ба таври гуногун дар маросим монданд. Худои Қодири Мутлақ, ба муносибати такаббур, одамони сарватмандро ба таҷрибаи фукара даъват мекунад. Бо вуҷуди ин, сарватдор метавонад дардовар ва гуруснагии фоҷиаро дар гуруснагиҳо ҳис кунад. Агар он рӯза нагирифта бошад, дар бисёр чизҳо боис шуда метавонад, ки гуруснагӣ ва камбизоатӣ имкон намедиҳанд, ки чӣ қадар ва чӣ қадар ба онҳо раҳмдилӣ кунанд. Эҳтиром ба одамон дар ин инсоният дар инсоният асоси бунёдии ростист. Нигоҳ кунед, ки чӣ гуна шахс метавонад, ки худро дар воқеият бештар доғдор кунад; Ӯ вазифадор аст, ки бар зидди ӯ мубориза барад. Агар ӯ ӯҳдадор нашавад, ки ҷони худро дар меҳрубонӣ хафа кунад, ӯ беҳтарин фахр кардан ва нафратовар шуданаш мумкин нест ва ӯ наметавонад комил бошад. Зеро, дар ин сурат, ӯ дар ҷисми худаш ҳис намекунад.

НОҲИЯИ ДИНӢ

Рамазон-ш-шербача хандид, ҳикмате, ки ба парвариши ҳикмати ҳикмат нигарист, ин аст:

Ятим, ӯ мехоҳад, ки худро озод ва озод кунад ва чунин фикр мекунад. Ҳатто ҳатто аз рубубият ва ҳаракати фосид, хоҳиши бадро талаб мекунад. Ӯ намехоҳад, ки фикр накунад, ки ӯ бо раҳмдилӣ шубҳа дорад. Ҳатто агар ҷаҳон дорои боигарӣ ва қудрат бошад, ҳатто агар ин мақолот кӯмак кунад, ҳама ғизо, дуздӣ, баракатро чун ҳайвонот фурӯ мебаранд.

Дар ин ҷо, Рамазан-шеарттие, аз сарватмандтарин ба одамони камбизоат, ҳаргиз нест, аммо Меъдод; озод нест, мо. Агар чунин амр шудаст ва, на чизи бароҳат аз ҳама бештар ман як, ӯ метавонад дасти худро ба об дароз нест, ва акобирашон мавҳум шикаста аст, ubudiyet аз номи аст, ки вазифаи ҳақиқӣ медарояд миннатдорӣ.

Бишнавед

Рӯза Рамазон--Шариф, ки nafs-Ман Tahdhib serkeşân дод, то ҷанбаҳои маънавӣ ва табобати онҳо ба он назар аз як нуқтаи дар ҳикмати бисёр аст, ки:

Нефс-ман марди биҳишти худро фаромӯш мекунад. Дарди дардовар дар табиат, дараҷаи беохир, дараҷаи нодурустро намебинад ва намехоҳад. Вай фикр намекунад, ки ӯ ҳадафи заиф аст, ки ба бадбахтиҳо дучор меояд, ва барои беморӣ ноил гаштан мехоҳад, ва ӯ зуд вайрон мешавад, ки гӯшт ва устухон нест. Чуноне ки ӯ аз ҷуфти ҷисм буд, латофат ба дунё меояд, зеро ӯ худро ҳис мекунад. Шедит бо ихтироъ ва мазҳака, хандаовар ва сӯҳбатро ба ҷаҳон партофта мешавад. Он чизеро, ки болаззат ва шавқовар аст, пайваст мекунад. Ӯ дар бораи худ қасди худ фаромӯш мекунад, ки худашро бо қаҳрамони ман фаромӯш мекунад. Ӯ дар бораи охирин ҳаёт ва ҳаёт фикр намекунад; этикӣ

Дар ин ҷо, дар рӯзҳои Рамазан-шерифтит, бештари хонандагон ва фармондеҳон, заифӣ ва хашмгинии камбизоатон. Ӯ дар бораи гуруснагӣ аз гуруснагӣ фикр мекунад; фаҳмидани эҳтиёҷоти меъда. Ҷисми заифи вай дар ёд дошт, ки он бад аст. Дараҷа, ки меҳрубонӣ ва дилсӯзӣ ба он ниёз дорад. firavunlug ҷони худро тарк карда, камол-ман-ман бо љайри ва паноҳгоҳ қалбакӣ convent Hymnal ҳис як хоҳиш ва дари Suker дасти рӯҳонӣ, аз раҳмати омода бозӣ-, агар он дили ғофил вайрон нашуда аст!

Мастубот | Матни бисту нӯҳ 388-389



Инҳо метавонанд ба шумо низ маъқул шаванд
шарҳ